PHOTOGRAPHY WEBLOG

Een Embedded en een Defensie fotograaf - is absoluut niet hetzelfde. Als embedded fotograaf heb je je inderdaad te houden aan regels die opesteld zijn en ondertekend door de fotograaf. Zowel defensie, US, Nederlands of welke dan ook, zou je kunnen verbieden beelden te sturen die de belangen beschadigen van hun instantie dan wel van personen. Nou, op jouw beurt kun jij ook beslissen de beelden niet te sturen, want daar ben jij geheel vrij in, als jij vindt dat je niet geheel vrij kunt werken. Je hebt de vrijheid, misschien niet alles te sturen maar wel te fotograferen. Als je met zo'n embed mee gaat is het moeilijk een foto te maken zoals deze van onze stoere soldaten rijdend over een droge stoffige vlakte in Afghanistan. Hoelang heeft deze fotograaf over deze (promotie) foto gedaan, hoelang zijn zij heen en weer gereden?? is het op het kamp, in hun achtertuin of is het daadwerkelijk op patrouille??? Dat de fotograaf toegang heeft tot " Secret Missions" is een ander verhaal. Je hebt Combat Photographers, getrainde militairen die in plaats van met een wapen met een camera schieten maar ook kunnen meevechten. Zij leggen vast voor hun eigen record wat er aan de hand is. Deze fotografen doen ook als dat nodig is promotiemateriaal. Dit zouden foto's kunnen zijn die gemaakt zijn tijdens een fotoshoot, waarvoor ik in 2004 door Ministerie van Defensie bijna voor uitgenodigd was. Jij bepaalt wat er gebeurt, jij dirigeert waar de figuranten moeten staan en wat ze moeten doen. Maar dit kunnen dus ook foto's zijn tijdens confrontaties met Taliban of andere groeperingen en dus niet geregiseerd kunnen worden.

Hoe dicht is die lijn. Is het portretteren van vluchtelingen of mensen met AIDS, in opdracht of sponsorship van een of andere NGO, ook promotiemateriaal?? Ik speel in dit geval even de advokaat van de duivel. Hoe verder je met deze discussie gaat, hoe dieper je graaft, hoe moeilijker het wordt je standpunt juridisch of moreel te verdedigen, denk ik.
Ik ben zelf van mening dat deze foto's absoluut niet ingestuurd behoren te worden. De fotograaf is geen fotojournalist, in onze ogen dan. Zijn foto's worden wel gepubliceerd in kranten of magazines, maar altijd met een, voor mij, bijna schreeuwende byline, Foto: Ministerie van Defensie. Foto: Koninklijke Landmacht. Bij gebrek aan beter plaatsen wij deze foto's. Bij gebrek aan steun voor onze eigen fotografen die graag naar deze gebieden willen gaan, zo'n verhaal dan wel conflict te verslaan. Bij gebrek aan backup door hoofdredakteuren die op de barricade staan hun staff of freelancers bij te staan wanneer het hun moeilijk gemaakt wordt. Bij gebrek aan goed betaalde opdrachten. Nee het is gemakkelijk een foto bij het Ministerie op te halen, scheelt ook heel wat geld. Wij maken ons zelf afhankelijk van deze instanties en nodigen ze hierdoor bijna onbewust uit mee te dingen naar prijzen in wat in onze ogen een onafhankelijke journalistieke wedstrijd zou moeten zijn.

Persoonlijk denk ik dat we deze man en in de toekomst dit soort instanties niet kunnen laten deelnemen aan de Zilveren Camera wedstrijd. Wel zou je kunnen overwegen, zoals we vorig jaar gedaan hebben bij de WPP een categorie in het leven te roepen (daar was het het amateur fotografie, en zou alleen een eervolle vermelding krijgen), want het zit absoluut niet slecht in elkaar, ook een podium te geven. Laat je zien dat je welwillend bent maar het niet als fotojournalistiek te willen zien.

Jerry Lampen, (Reuters News Pictures), Fotojournalist van het jaar in 2001 en 2003, winnaar Zilveren Camera 2003